Καθώς είχα πάρει το δρόμο της επιστροφής για τα γραφεία της εφημερίδας μου που είναι επί της Κωσταντινουπόλεως, στο δρόμο από την Αντιτάνων άκουγα φωνές, για την ακρίβεια ακούγονταν κλάμα κουταβιού. Τελικά δεν ήταν κουτάβι, αλλά ένας μικρός αλητάκος μαυρούλης σκύλος που η γειτονιά μου ταίζει και αγαπά. Πήγαινα προς το μέρος που ακούγονταν οι φωνές και κοίταζα προς κάτι βάτα, μήπως έχει παγιδευτεί κάποιο μικρό κουταβάκι, ήταν η πρώτη μου σκέψη... στη συνέχεια άκουσα θόρυβο σε ένα κάδο απορριμμάτων στην Αντιτάνων ανοίγω και τι να δω, ήταν ο μαυρούλης που σας περιέγραψα παραπάνω. Με κοιτάζει, δεν μπορούσε να ανέβει, τον πιάνω αγκαλιά και τον βγάζω έξω κι άρχισα να μου κουνάει την ουρά του, με χαρά. Τελικά ποιος είναι το ζώον το σκυλάκι που βρέθηκε εκεί, ή το ανθρωπόμορφο κτήνος, που άνοιξε τον κάδο απορριμμάτων, το πέταξε εκεί λες και ήταν άψυχο πράγμα, σκουπίδι κουπώνοντας μάλιστα και με το καπάκι, για να μην μπορεί να βγει το σκυλάκι; Ειλικρινά θα σας πω,ότι η φιλοζωία μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, όσο για τα ανθρωπόμορφα κτήνη που ζουν ανάμεσά μας; Θεωρώ, ότι είναι σχνή μειοψηφία αν και θα ήταν ευχής έργον, να μην υπήρχαν καθόλου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου